МНЕМОНИЧКИ ИМПЛИКАЦИИ НА ТОПОСОТ

Овие импликации се темелат врз
елаборациите на топосот како интертекстуална варијанта (Ораиќ,
1990), односно како „дел од колективната меморија на еден народ и на
еден субјект кој се стреми да се олицетвори во различни дискурзивни
практики” (Ќулавкова, 2009: 44),1 при што нашиот фокус, првенствено,
е поставен врз книжевните отелотворувања на топосот фигури на
меморија.
Овој топос ја потврдува својата валентност во неколкутеориски контексти,
актуелизирајќи одделни концепции (првенствено,
оние што им припаѓаат на славистичката семиотичка и
интертекстуална парадигма – теориите на Јуриј М. Лотман, на Ренате
Лахман, на Игор Смирнов, на Дубравка Ораиќ-Толиќ), подеднакво,
актуелизирајќи ги и категориите кои се оперативни во нив (како на
пример, интертекстуалноста и нејзините видови, меморијата и
одделните мнемотехнички операции, рецепцијата, семиотичките
функции на текстот, односот значење – смисла).